Is Metal Gear Solid 2 een meesterwerk? - Afgelopen Weekend

Dunke van Boekel

'Toss a coin to your Witcher, o' valley of plenty', neurie ik de afgelopen dagen weer constant terwijl ik Gwenpool-comics lees. Dragon Age: Inquisition bleek niet de fantasy rpg waar ik deze zomer uren in ga pompen, gezien ik weer teruggegaan ben naar een oude bekende. The Witcher 3 blijft nog altijd zo'n machtig spel, vol met intrigerende quests en toffe monsters om in stukken te hakken. Voor deze playthrough ga ik ietsje sneller door het hoofdverhaal omdat ik uiteindelijk ook de dlc mee wil pakken, en toch word ik continu afgeleid door sidequests en geheimen in de wereld die ik de eerste keer heb gemist. Ondertussen speel ik ook nog steeds Baldur's Gate 3 - naast twee open savefiles is er nu ook een coop run gestart met wat maatjes - dus aan magische rpg's vol met geheimen heb ik geen gebrek.

Wanneer ik geen Witcher speel ben ik er overigens wel nog steeds mee bezig. Mijn mening over de serie bewaar ik voor een andere keer, maar de geanimeerde Nightmare of the Wolf-film vind ik persoonlijk helemaal awesome en een absolute aanrader. Als Sirens of the Deep net zo goed is, mogen ze de serie van mij gewoon laten voor wat het is en verder gaan met deze films. Ik heb de pagina met een boxset van de boeken nu al een paar dagen open staan, dus het is eigenlijk een kwestie van tijd voordat ik eraan toegeef. Enfin, om die te kopen heb is geld nodig, dus ik ga weer aan het werk.

Arthur van Vliet

Door een paar willekeurige tweets die ik voorbij zag komen bestaande uit niets meer dan (prachtige) screenshots, kreeg ik weer zin om Metal Gear Solid 2 te spelen. Ik overwoog veel te veel geld uit te geven aan de recente Master Collection, maar bedacht dat ik de Metal Gear HD-collectie nog in een verhuisdoos had liggen en ook gewoon m’n PS3 af kon stoffen. Zo gezegd, zo gedaan.

En mijn fucking hemel wat een game. Het zal m’n leeftijd zijn, maar ik ben geneigd te zeggen: zo worden ze niet meer gemaakt. MGS2 heeft me helemaal opgeslokt. Ja, de besturing is (extreem) achterhaald, maar na een halfuur zwoegen is dat vergeven en vergeten. Deze game was niet zomaar een game, het was dé blockbuster van het jaar. Ook was het een game die van vér voor het begin (in de promotiecampagne) tot het eind loog tegen de speler, mede om een punt te maken over hoe misinformatie de maatschappij zou ontwrichten (dit was in 2001). Het maakte je continu bewust van dat je een spel speelde, keerde zich actief tégen je, vertelde je dat je je console uit moest zetten (veel mensen deden dit ook uit schrik). Het leverde fundamentele gamekritiek (over de illusie van agency, terwijl je precies uitvoert wat een paar gameontwikkelaars van achter het decor voor je hebben bedacht) ín een game. Het ging over de overdracht van cultuur, en eigenlijk alles wat niet in genen te vatten is, van generatie op generatie – en wat en wie daarin bepalend zijn. Een fascinerend, postmodern kunstwerk en extreem divisive, want gamers wilden toen gewoon: sluipen, schieten en Snake.

Fantastisch. En dit is nog niet eens m’n favoriete Metal Gear.

Cody van den Bogert

Ja, ik ben me ervan bewust dat ik in deze rubriek vrijwel uitsluitend over Spelunky 2 schrijf, maar het is me vergeven. Of niet, geen idee want Jacco is vrij vandaag. Hoe dan ook, dit weekend heb ik voor het eerst ooit een Cosmic Ocean-level gehaald in Spelunky 2! Natuurlijk, voor de Spelunky-elite is dat slechts een kleine stap, maar voor mijn zweterige party is het een belangrijke mijlpaal. Dit betekent namelijk dat we, na 400 uur lang te zijn gesneuveld in de biomen van het 'basis spel', eindelijk een eerste glimp van het einde van onze vier jaar durende spelonkentocht hebben opgevangen. Of eigenlijk ook weer niet, want nu begint de echte uitdaging pas - een uitdaging die slechts door een handjevol Spelunky-goden wereldwijd is volbracht. De komende maanden zal ik me dus vooral bezighouden met het verkennen van de Cosmic Ocean, want dat is toch wel weer een heel andere ervaring dan de 'normale' onmogelijke uitdagingen van Spelunky 2. IK KAN DIT!

Erik Nusselder

Het is bij mij weer tijd voor mijn jaarlijkse 'hé ik speel ineens MLB The Show'-moment. Ik ben niet een toegewijd genoege speler om je te kunnen vertellen wat er allemaal nieuw en verbeterd is in MLB The Show 24 (betere belichting, je kan met een vrouw spelen, euhhhhh er zijn nieuwe verhaaltjes?), maar ik vind het wel heerlijk om gewoon een beetje wat balletjes te slaan en te gooien. Mijn 18-jarige Erik Nusselder (of, zoals de commentatoren hem zo cool noemen, Erik Dutch) probeert zich nu naar de MLB op te werken vanuit de Amarillo Sod Poodles. Dat is een echte naam van een echt bestaand team. Je verzint het niet.

Oké, even serieus: ik denk dat je best zou kunnen beargumenteren dat MLB The Show de beste sportgame-serie is die er bestaat. Daar heb je natuurlijk niks aan als je niet van honkbal houdt - zoals bijna iedereen in Nederland - maar ik vind de duels tussen pitcher en batter eindeloos boeiend.